We zijn in Kumbo!

En we zijn aangekomen in Kumbo!! De regio heet Banso, vandaar dat het niet op google maps te vinden was. Het is een vrij grote stad en we hebben een huisje boven onze verwachting.

Maandag zijn we vertrokken vanuit Brussel Zaventem naar Douala. Zo’n vliegveld is al een ervaring op zich. Alle koffers van alle vluchten komen bij elkaar uit op één lopende band, waar je dus moet dringen om je koffers te pakken. Gelukkig vielen die van ons wel op, want onze waren geen boodschappentassen ingepakt in folie, maar gewone koffers.

En dan naar de afgesproken plek toe gaan om opgehaald te worden. Iedereen aandringen om je koffers te mogen dragen om zo geld te kunnen verdienen. En dan maar hopen dat degene die met het bordje staat ook daadwerkelijk degenen is die je moet hebben. Gelukkig vallen wij aardig op met z’n 6e.

Bij aankomst in Douala was het nog aardig zweten ’s avonds om 7 uur. Maar omdat Kumbo op 3000 meter hoogte ligt, valt het hier gelukkig wel mee, althans voor ons is het warm zat en schijnt de zon hard genoeg. En aangezien ik zo wit ben dat ik reflecteer als ik in de zon loop, vind ik de 20-25 graden die wij overdag hebben meer dan prima. ’s Ochtends en ’s avond is het een stuk koeler, maar dat is wel fijn, zo kunnen we tenminste normaal slapen zonder het bed uit te zweten.

Dat we opvallen hebben we al lang gemerkt, en ondanks dat we niet alles kunnen verstaan wat ze zeggen, blanke en whith verstaan we wel. En volgens mij zijn we ook voor sommige de eerste blanken die ze hebben gezien. In Kumbo valt het nog wel mee, maar toen we onderweg moesten stoppen met de auto bij een garage, omdat de rem het had begeven, werden we aangestaard en bleven ze (vooral kinderen) even stilstaan om ons goed te bekijken, aan te wijzen en even met (lees om) ons te lachen.

Maar zij waren niet de enige die wat te zien hadden onderweg. Ook wij hebben onze ogen uitgekeken. Bijv. hoe mensen met z’n 3e en soms zelfs 4e op één motor zitten. Of met zijn 4e voorin een auto, 2 op de bijrijderstoel en 2 op de stoel van de bestuurder. Hoe ze, als we bij een drempel af moesten remmen ze naar de auto toe kwamen om van alles te verkopen. Van bananen tot noten en zelfs tot ratten, die moest je alleen nog maar even zelf klaar maken.

De natuur is echt super mooi dus ik heb heel de reis mijn ogen uitgekeken. De reis van Douala naar Bamenda was zo’n 7 uur rijden en van Bamenda naar Kumbo 3 uur. Dit was echt wel een bumpy ride, maar wel super leuk om het eens een keer meegemaakt te hebben.

Hier in Kumbo hebben we een super mooi uitzicht vanuit ons huisje het dal in. Zo’n 3-5 min lopen van ons huisje vandaan ligt het ziekenhuis en hier moeten we om 06:40 uur zijn zodat we bij de mis aanwezig kunnen zijn en om 07:00 te kunnen beginnen met het werk tot 15:00 uur. We zijn nu 2x naar zo’n mis geweest, en het mooie eraan vind ik, dat er één persoon naar voren komt om te zingen, vervolgens iedereen mee begint te zingen en dat er muziek wordt gemaakt. Dit is toch wel wat anders dan in Nederland, maar of ik dat 10 weken vol ga houden, dat weet ik nog niet.

Donderdag hebben we een rondleiding gekregen door het ziekenhuis. Ook dit is heel wat anders dan in Nederland, maar dat is ook wat we hadden verwacht. Iedereen handjes schudden en een fijne dag wensen. En mensen op straat die zeggen dat je welkom bent en je een prettige dag wensen, hier kunnen wij nog wat van leren, we voelen ons hier erg welkom.

Nou een hele lijst vol met nieuwe indrukken dus. Dat is ook wel vermoeiend, maar gelukkig hoeven we maandag pas echt te beginnen en hebben we dus een beetje de tijd om onze plek hier te vinden en tot rust te komen.

Ik ben benieuwd hoe onze eerste “werk/meeloop/project-week” eruit gaat komen te zien, maar ik heb zin om aan de slag te gaan (hoewel het relaxte en het zonnetje ook geen straf zijn).

Jullie zien het vanzelf wel verschijnen als ik weer een hoop nieuwe dingen heb om te vertellen!!

Groetjes Jeske