To Oku!
Door: Jeske Sluijts
Blijf op de hoogte en volg Jeske
09 December 2012 | Kameroen, Kumbo
Week 3 van onze 10 weekse trip zit er ook al weer op.
Weer een hele week meegelopen op de PT-afdeling (fysiotherapie afdeling) van het BBH. Weer een hoop gezien en geleerd. Ten eerste heb ik geleerd hoe ze het hier doen met vervolgafspraken en betalen. Ik moest namelijk een cliënt alleen behandelen en een vervolgafspraak maken, maar ze gingen er eigenlijk vanuit dat ik wel begreep hoe dat moest op hun manier, niet dus. Maar goed dat er toch een fysio was die me even hielp de jongen op te sporen en de betalingen en vervolgafspraak te regelen.
Op vrijdag waren we met z’n 5e achtergebleven (1 fysiotherapeut van de afdeling zelf, 2 verpleegkundige studenten, 1 logopedie student en ik, ergotherapiestudent). De rest van de fysiotherapeuten waren naar een bijeenkomst en Saskia en Lotte waren ook mee.
En aangezien wij, 4 van de 5, bijna niets van fysiotherapie afweten had de fysio, Bernard, het nogal druk. In Kameroen is het ook niet zo dat je een dag en tijdstip krijgt waarop je naar de fysio kunt. Nee ze geven je een dag en dan moet je maar komen wanneer je zin en tijd hebt, of je komt gewoon een andere dag. Maar omdat er nu maar één fysio was, die ook nog op de wards moest rondlopen in het ziekenhuis, kun je je wel inbeelden dat hij het heel druk had en dat mensen erg lang moesten wachten.
Dus om hem te helpen heb ik een paar fysiotherapeutische dingen geleerd, zodat ik een cliënt van hem over kon nemen en masseren. Alleen eerlijk gezegd had ik geen idee waar ik mee bezig was.
In ons weekend zijn we naar Oku geweest. Maar dit koste wel wat meer moeite dan het in Nederland zou kosten om een plaatsje te bezoeken.
Maar laten we even bij het begin beginnen.
We hadden om 9 uur bij de PT-afdeling afgesproken, want één van de fysio’s komt uit Oku en die wilde ons wel rondleiden. Nou prima, wij een gids en hij weer even naar zijn hometown. Wij, als echte Hollanders, waren er stipt om 9 uur, maar onze gids van de dag nog niet, die kwam een kwartier later aankakken. Terwijl onze chauffeur er al wel was, dacht hij dat hij wel even snel een cliënt kon behandelen. Al met al werd het 10 uur voordat we vertrokken.
Afijn, wij naar de auto. En aangezien we in Afrika zijn moest het vervoer natuurlijk ook op zijn Afrikaans, namelijk met z’n 2 op de bijrijderstoel en met z’n 5e achterin. En aangezien de wegen hier ook niet echt, laten we zeggen, super zijn was het nogal misselijkmakend. Maar ondanks dat wel een super mooie trip.
Toen we rond 11 uur aankwamen in Oku dacht Benard (ja Benard niet Bernard, nogal verwarrend), onze gids van de dag, even langs te gaan om informatie te vragen. Maar wat hij niet wist was dat we daar moesten betalen om bezienswaardigheden te mogen bekijken in Oku. De prijs was eigenlijk 10.000 frank p.p. (650 frank is 1 euro). Maar dat vonden wij nogal veel om te betalen om bezienswaardigheden te mogen bekijken. Als we daar niet gestopt waren dan hadden we het niet eens geweten. Uiteindelijk hebben we er 30.000 voor ons 6e voor betaald.
Vervolgens gingen we naar de Fon. Dit is de soort van president van de omgeving, een man met veel geld en veel macht. Toen we daar aankwamen bleek dat we die andere man helemaal geen geld hadden hoeven geven, maar dat we bij hem moesten betalen voor het onderhoud van de bezienswaardigheden. Hij die vent gebeld en die kwam braaf ons geld weer teruggeven. (wat we uiteindelijk toch weer bij de Fon moesten betalen)
Ach ja, al dat gedoe had ons nogal veel tijd gekost, maar om 1 uur konden we eindelijk vertrekken naar Lake Oku. Super gaaf en mooi. Eerst moesten we een stukje lopen door the forest, waarna we bij het meer aankwamen. Hier mag alleen niet in gezwommen worden, want ze geloven dat hun voorvaderen hierin wonen.
Nadat we hier waren geweest nam Benard ons mee naar een grot waar hij vroeger als kind altijd speelde. Ook heel mooi en gaaf en wat gaaf dat je daar als kind zijnde zo kan gaan spelen.
Toen was het tijd om nog even langs wat familieleden van hem te gaan, aangezien het lastig is om vaak naar huis te gaan.
De volgende dag kwam Bernard (ja das weer de andere fysio) bij ons op bezoek. We hebben hem onze verslaving geleerd, ligretto en foto’s gekeken van de dag ervoor. Hij vertelde ons ook waarom hij vroeger bang was voor blanke mensen, hij dacht namelijk dat hij in brand zou vliegen als hij ze aanraakte. Waar hij dat idee vandaan haalde, geen idee.
Momenteel zitten we ook zonder stromend water. Het zonder stroom zitten zijn we onderhand wel gewend, maar water is toch wel vervelend. Zo merk je pas hoe gewoon zulke dingen zijn, hopelijk kan het snel opgelost worden, want met dit weer is douche toch wel lekker.
Nou dit was weer even de update van deze week.
Groetjes!!
Weer een hele week meegelopen op de PT-afdeling (fysiotherapie afdeling) van het BBH. Weer een hoop gezien en geleerd. Ten eerste heb ik geleerd hoe ze het hier doen met vervolgafspraken en betalen. Ik moest namelijk een cliënt alleen behandelen en een vervolgafspraak maken, maar ze gingen er eigenlijk vanuit dat ik wel begreep hoe dat moest op hun manier, niet dus. Maar goed dat er toch een fysio was die me even hielp de jongen op te sporen en de betalingen en vervolgafspraak te regelen.
Op vrijdag waren we met z’n 5e achtergebleven (1 fysiotherapeut van de afdeling zelf, 2 verpleegkundige studenten, 1 logopedie student en ik, ergotherapiestudent). De rest van de fysiotherapeuten waren naar een bijeenkomst en Saskia en Lotte waren ook mee.
En aangezien wij, 4 van de 5, bijna niets van fysiotherapie afweten had de fysio, Bernard, het nogal druk. In Kameroen is het ook niet zo dat je een dag en tijdstip krijgt waarop je naar de fysio kunt. Nee ze geven je een dag en dan moet je maar komen wanneer je zin en tijd hebt, of je komt gewoon een andere dag. Maar omdat er nu maar één fysio was, die ook nog op de wards moest rondlopen in het ziekenhuis, kun je je wel inbeelden dat hij het heel druk had en dat mensen erg lang moesten wachten.
Dus om hem te helpen heb ik een paar fysiotherapeutische dingen geleerd, zodat ik een cliënt van hem over kon nemen en masseren. Alleen eerlijk gezegd had ik geen idee waar ik mee bezig was.
In ons weekend zijn we naar Oku geweest. Maar dit koste wel wat meer moeite dan het in Nederland zou kosten om een plaatsje te bezoeken.
Maar laten we even bij het begin beginnen.
We hadden om 9 uur bij de PT-afdeling afgesproken, want één van de fysio’s komt uit Oku en die wilde ons wel rondleiden. Nou prima, wij een gids en hij weer even naar zijn hometown. Wij, als echte Hollanders, waren er stipt om 9 uur, maar onze gids van de dag nog niet, die kwam een kwartier later aankakken. Terwijl onze chauffeur er al wel was, dacht hij dat hij wel even snel een cliënt kon behandelen. Al met al werd het 10 uur voordat we vertrokken.
Afijn, wij naar de auto. En aangezien we in Afrika zijn moest het vervoer natuurlijk ook op zijn Afrikaans, namelijk met z’n 2 op de bijrijderstoel en met z’n 5e achterin. En aangezien de wegen hier ook niet echt, laten we zeggen, super zijn was het nogal misselijkmakend. Maar ondanks dat wel een super mooie trip.
Toen we rond 11 uur aankwamen in Oku dacht Benard (ja Benard niet Bernard, nogal verwarrend), onze gids van de dag, even langs te gaan om informatie te vragen. Maar wat hij niet wist was dat we daar moesten betalen om bezienswaardigheden te mogen bekijken in Oku. De prijs was eigenlijk 10.000 frank p.p. (650 frank is 1 euro). Maar dat vonden wij nogal veel om te betalen om bezienswaardigheden te mogen bekijken. Als we daar niet gestopt waren dan hadden we het niet eens geweten. Uiteindelijk hebben we er 30.000 voor ons 6e voor betaald.
Vervolgens gingen we naar de Fon. Dit is de soort van president van de omgeving, een man met veel geld en veel macht. Toen we daar aankwamen bleek dat we die andere man helemaal geen geld hadden hoeven geven, maar dat we bij hem moesten betalen voor het onderhoud van de bezienswaardigheden. Hij die vent gebeld en die kwam braaf ons geld weer teruggeven. (wat we uiteindelijk toch weer bij de Fon moesten betalen)
Ach ja, al dat gedoe had ons nogal veel tijd gekost, maar om 1 uur konden we eindelijk vertrekken naar Lake Oku. Super gaaf en mooi. Eerst moesten we een stukje lopen door the forest, waarna we bij het meer aankwamen. Hier mag alleen niet in gezwommen worden, want ze geloven dat hun voorvaderen hierin wonen.
Nadat we hier waren geweest nam Benard ons mee naar een grot waar hij vroeger als kind altijd speelde. Ook heel mooi en gaaf en wat gaaf dat je daar als kind zijnde zo kan gaan spelen.
Toen was het tijd om nog even langs wat familieleden van hem te gaan, aangezien het lastig is om vaak naar huis te gaan.
De volgende dag kwam Bernard (ja das weer de andere fysio) bij ons op bezoek. We hebben hem onze verslaving geleerd, ligretto en foto’s gekeken van de dag ervoor. Hij vertelde ons ook waarom hij vroeger bang was voor blanke mensen, hij dacht namelijk dat hij in brand zou vliegen als hij ze aanraakte. Waar hij dat idee vandaan haalde, geen idee.
Momenteel zitten we ook zonder stromend water. Het zonder stroom zitten zijn we onderhand wel gewend, maar water is toch wel vervelend. Zo merk je pas hoe gewoon zulke dingen zijn, hopelijk kan het snel opgelost worden, want met dit weer is douche toch wel lekker.
Nou dit was weer even de update van deze week.
Groetjes!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
