Eerste weken in Bedulu, Bali

Hallo allemaal!

Nou daar gaan we dan, mijn eerste verslag(je) over Indonesië. Ik heb een hoop te vertellen. Laat ik bij het begin beginnen.

Ik ben op vrijdagavond de 29ste vertrokken in Nederland en kwam op zaterdagavond (lokale tijd) aan op Denpasar in Bali. Hier ben ik opgehaald door Wayan. Hij had toen ook Marja opgehaald, een andere vrijwilliger uit Finland. En zo zijn we naar Bedulu gereden. Bedulu is de plaats waar ik verblijf en ligt op ongeveer 10 minuten rijden van Ubud.

Rond een uurtje of 22:00 waren we bij onze kamers en konden we lekker naar bed, maar niet voordat de hagedis van ongeveer 40 cm was weggejaagd. Volgens de broer van de eigenaar van de school, en tevens de man op wiens compound ik verblijf, was dat de gemiddelde grote, maar ik heb ze hier verder nog niet veel groter gezien dan 20 cm. Maar goed, hij was weg en ik kon lekker naar bed. Dat was wel nodig na zo’n lange vlucht en bijna geen slaap.

De volgende dag was het een kennismaking in Ubud met de andere nieuwe vrijwilligers en kregen we een kleine rondleiding door Bedulu en Ubud en een spoedcursus “Hoe je te gedragen als een Indonesiër”. En wat mij dan voornamelijk bij blijft (en das dan meer de reden waarom) is dat je hier alles met recht moet geven en aanpakken. Gelukkig doe ik dat al, maar nu de reden nog natuurlijk. Ze gebruiken hier geen wc-papier, maar de linker hand. Dit met, maar soms ook zonder, douche. Héérlijk!

Toen was het al weer maandag en ben ik begonnen met het vrijwilligerswerk op de school. Ik werk er met gehandicapten kinderen. Lichamelijk en/of geestelijk. Zij krijgen les van 10 tot 12 en van 13 tot 15 uur. In de ochtend geef ik een groepje kinderen les en in de middag ben ik begonnen met het geven van therapie. Ik wil bekijken hoe ik het verder uit kan breiden en het dan ook in de ochtend kan doen, maar het geven van therapie is best lastig als je niet dezelfde taal spreekt en ze ook bijna geen Engels spreken.

Ik vind het wel heel knap hoe ze dit allemaal op de school geregeld wordt. De kinderen verschillen erg veel qua niveau en er kunnen max. 26 kinderen op een dag komen. En daar is dan maar 1 vaste lerares voor. De kinderen corrigeren elkaar en zorgen ook voor elkaar. Het is goed dat dit er voor hen is, want anders zouden ze hele dagen thuis zitten en er niet uit gaan. Zo komen ze in aanraking met andere kinderen met een handicap. Zo zijn er op de school ook kinderen zonder handicap en zij zien zo ook dat zij een “normaal” leven moeten/kunnen lijden.

Helaas is het wel het geval dat sommige kinderen alleen op school een rolstoel hebben en thuis dus op bed moeten liggen. Ook worden de kinderen allemaal op de scooter gebracht. Maar niet uit in wat voor lichamelijke staat ze zijn. Ze worden tussen 2 mensen ingeplant en gaan met die banaan. Hier is helaas alleen maar één oplossing voor en dat is geld. Dat is er wel, maar de prioriteit hiervan is niet hoog genoeg. En denk ook niet dat mensen zich bedenken dat het anders beter is. Zo gebeurt dat hier namelijk gewoon.

Iedere ochtend wordt er gestart met wat yoga, maar op vrijdag ochtend gaan ze helemaal los. Dan is het dansen! Echt mooi om te zien, vooral wanneer de nummers als “I’m sexy and I know it” of “Who run the world, girls” voorbij komen. Dan gaan ze er helemaal in op, zo héérlijk!
Dit was wel even de update over de school, maar ik heb natuurlijk naast die 4 uurtjes school op een dag wel meer gezien/meegemaakt;)

Ik zal eerste eens beginnen met de andere vrijwilligers. Momenteel zijn we met 8 vrijwilligers. 3 uit Engeland. 2 vriendinnen uit België, Marja het Finse vrouwke, een Australische vrouw en ik.
Op mij en 2 andere na verblijft de rest op de compound van Ketut. De eigenaar van de school. We slapen met max. 2 per kamer en ik heb het geluk om in mijn eentje te slapen en dan ook nog eens in een tweepersoonsbed. De kamer is vrij ruim, met ventilator en eigen badkamer. En ik heb zelfs tv. Ik kan er wel niets van volgen, maar soms, net als nu, is het wel fijn om wat geluid en beeld op de achtergrond te hebben.

Bij Ketut hebben ze een hond, Frankie. Eigenlijk heeft iedereen hier wel een hond. Als je ze zo ziet zou je eerder zeggen dat ze een straathond zijn, maar goed. Frankie is wel heel leuk. Hij loopt vaak met ons mee naar de supermarkt, wacht ons op en loopt dan weer netjes mee terug.

Toen we een keer aan tafel zaten ging er een bel. Hij ging 3 keer langzaam. Dit hield in dat de mannen van het dorp moesten komen verzamelen. Bij de vraag hoe ze dat wisten bleek de vorige dag iemand bij iedereen langs te zijn geweest om te vertellen dat, als de bel gaat, alle mannen dan moeten komen. I.p.v. dat hij dan gewoon zegt dat alle mannen op een bepaalde tijd er moeten zijn… Maar nee, dubbel werk haha. Maar nu weten we ook dat, als de bel snel gaat, we met een emmer water op het geluid af moeten gaan. Dat betekent dat er brand is, of ja, soms een inbreker. Maar die kun je ook goed bestrijden met een emmer water.

Tevens zaten we eens aan het ontbijt en toen kwamen er 2 mannen met een soort rookmachines Ketut’s compound oplopen. We moesten hier weg want ze moesten even de boel helemaal uitroken. Waarom? Nou bij iemand van het dorp was Dengi fever (ofzo) geconstateerd en zo worden, op kosten van de regering, de muggen bestrijd die het virus bij zich kunnen dragen.

Ik ben bijna klaar hoor, nog eventjes volhouden. Ik had toch gezegd dat ik veel te vertellen had ;)

Iedere donderdag hebben we een gezamenlijk etentje met de vrijwilligers van onze locatie en die van Ubud. Dit als afscheidsdiner van de vrijwilligers die er die week voor het laatst zijn. Daarna gaan we nog wat drinken in Ubud, Bintang (merk bier)!!

In Bedulu vond ook de crematie plaats. De hele week voor de crematie was het dorp in rep en roer. Dit gebeurt namelijk maar eens per jaar voor alle bewoners die dat jaar zijn gestorven. Zo werden op woensdag de botten opgegraven van de mensen die zijn gestorven dat jaar en is de crematie voor iedereen en daarom dus een grote happening.

Verder zijn hier de Layang-Layang nogal populair. Dit zijn vliegers. Overal waar je kijkt zie je vliegers is de lucht, worden ze gemaakt, staan ze klaar om de lucht in te gaan of worden ze zelfs, ja ja met de scooter, vervoerd.

En aangezien ik al weer twee weekenden achter de rug heb, heb ik hier ook nog kort wat over te zeggen. Ons eerste weekend zijn we naar Nusa Lembongan en Nusa Ceningan geweest. Dit was vooral een relaxweekend en genieten van de mooie stranden. Verder heb ik ook nog gesupd, stand up paddleboarding, op een surfplank met een paddel en gaan. Was erg leuk om te doen.

Afgelopen weekend ben ik naar Lovina geweest, dit ligt in het noorden van Bali. Hier hebben we dolfijnen gespot! Verder zijn we naar Gitgit geweest, een waterval. Hebben we een tempel bezocht en zijn we langs een koffieplantage geweest. Een hoop gedaan dus in één weekend. Erg leuk om in de weekenden ook Bali bijna helemaal te kunnen bekijken.

Nou dit was het dan echt hoor! Een hoop te vertellen, maar dat komt ook door al die eerste indrukken.

Liefs Jeske