Hoi allemaal,

Bij deze mijn 2e verslagje over mijn ervaringen op Bali!
Ik zal eerst eens beginnen over de school (yayasan widya guna), want dat is natuurlijk wel de hoofdreden dat ik hier ben.

Ik zit hier nu 4 weken en wat mij vooral opvalt is dat het voor de kinderen vooral altijd hetzelfde is en dat er niet echt goed gekeken wordt naar hun mogelijkheden. Wat ook lastig is natuurlijk als er maar 1 (soms 2) vaste leraar op een groep van gemiddeld 18 kinderen staat. En dan ook nog eens kinderen met een handicap en dat dan ook nog eens totaal verschillende kinderen en niveaus door elkaar.

Maar omdat ik het wel erg belangrijk vind dat de kinderen ook op hun eigen niveau behandeld worden ben ik begonnen met het opstellen van dossiers voor ieder kind. Dit, zodat nieuwe vrijwilligers de kinderen wel die aandacht kunnen geven en zo ook een beetje de therapie kunnen voorzetten.

En wat ik wel even leuk vind om te vertellen. Ik heb het nu voor elkaar dat er een meisje van mijn groep in de middag voor 45 minuten bij de “gewone” Engelse les kan zijn. Ze heeft namelijk alleen een lichamelijke handicap en ze wil graag leren. En voor hier in Indonesië is het best een grote stap om iemand met een handicap bij de “normale” kinderen te zetten. Maar deze kinderen pakken het erg goed op en zij vind het natuurlijk helemaal geweldig om met hen om te gaan en les te krijgen op het niveau dat zij aan kan.

Dit was even een korte update over het werk, maar nu de rest ;)
Laat ik beginnen bij de namen.

Iedereen heet hier namelijk hetzelfde, althans bijna iedereen heet Wayan. Dit omdat degene die als eerste geboren wordt Wayan of Putu genoemd wordt. De tweede Made of ….. (vergeten). De derde Komang of Nhoman. En de vierde Ketut. Als er een vijfde of meer komt, dan beginnen ze weer van voor af aan. Bij de jongere generatie wordt vaak de tweede naam als roepnaam gebruikt dus is het iets makkelijker uit elkaar houden.

Omdat wij in een “dorp” wonen, krijgen we ook meer mee van de hele cultuur, erg leuk. Zo zijn we meegegaan naar een ceremonie om de voorvaderen te eren. Eerst mee met een optocht, daarna naar de familietempel, vervolgens een offering (inclusief het slachten van een kip en eend) en in de middag naar wat dansen en cabaret kijken.

En naast de traditionele dingen doen we natuurlijk ook genoeg toeristische dingen (als we er dan toch zijn;). Zo ben ik naar Tanah Lot geweest (tempel), heb ik een vulkaar beklommen om vanaf daar de zonsopgang te zien, heeft onze “huisbaas” een rijstvelden tour aan ons gegeven in de omgeving van Ubud, ben ik naar het olifanten safaripark geweest, aan het zwembad gehangen bij Karamas, heb ik gesurft in Kuta en zijn we naar de Monkey forest geweest. En dit alles in de afgelopen 2 weken, naast het werken natuurlijk.

En in Kuta zijn we nog een Kuta cowboy tegengekomen. Dit zijn mannen die met westerse vrouwen naar bed gaan en in ruil daarvoor betalen zij hun hotel, eten, drinken etc. De vrouw die ervoor was gevallen was voor deze “cowboy” terug naar Bali gekomen en zij maar denken dat ze zo speciaal was. Maar het mooie is dat het zelfs in de reisgidsen staat beschreven.

Nou dit was weer even een update.

Groetjes!!